Miejskie Przedszkole Nr 14 w Legnicy - INFORMACJE DLA RODZICÓW NOWO PRZYJĘTYCH DZIECI

 

 

WARTO POŚWIĘCIĆ CZAS NA DOBRE PRZYGOTOWANIE DZIECKA DO PRZEDSZKOLA

 

Adaptacja -  to inaczej przystosowywanie się,  tendencja do „dopasowywania” się do środowiska w sposób sprzyjający przetrwaniu,  rozwijaniu się.  Adaptacja to proces i  wymaga czasu.

 - Od trzeciego roku życia dziecka zaczyna się okres zwany przedszkolnym. Oznacza to, że trzylatek może już pozostać przez dłuższy okres czasu poza domem i pod opieką osób trzecich, innych niż dotychczasowi.

- Należy też  pamiętać, że nie wszystkie dzieci osiągają taką gotowość  i  dojrzałość w jednakowym czasie.

 

          Wyniki badań nad adaptacją dzieci do przedszkola

  - Nie ma wyraźnego związku pomiędzy wiekiem dziecka a kosztami przystosowania się do przedszkola.

 - Istnieje  silny związek pomiędzy przystosowaniem się dzieci do przedszkola a ich dotychczasowym rozwojem,  a także doświadczeniem. Jeżeli dziecko rozwija się harmonijnie proces adaptacji do przedszkola nie powinien być skomplikowany. Jeżeli rozwój dziecka nie jest harmonijny  proces adaptacji może być dłuższy i trudniejszy.

 

Dlaczego dzieci  mają trudności w adaptacji do przedszkola?

 - Zagrożeniu ulega poczucie bezpieczeństwa. Potrzeba bezpieczeństwa jest jedną z  najważniejszych  potrzeb psychicznych.

  - Dziecko ma jeszcze problemy w słownym porozumiewaniu się

    - Nie potrafi jeszcze dokładnie przekazać tego, co dla niego jest ważne

    - Nie potrafi też dokładnie zrozumieć tego, co dla innych jest ważne

   - W domu wszyscy rozumieją jego skróty słowne, gesty i mimikę

   - Opiekun w przedszkolu musi mieć czas na poznanie form komunikowania się dziecka z otoczeniem.

 

Przez długi czas może  kojarzyć nauczycielkę, nawet najmilszą 
z poczuciem utraty bezpieczeństwa,  z rozstaniem ( dlatego płacze na jej widok, nie chce patrzeć na nią).

Emocje związane z rozstaniem się z rodzicami  blokują poznawanie nowego otoczenia; dziecko jest skoncentrowane na swoich emocjach i nie interesują go rówieśnicy, nowe zabawki, pomieszczenia. Potrzebuje czasu na oswojenie się z tym wszystkim.

 Czas pobytu w przedszkolu jest inaczej rejestrowany przez dorosłych, inaczej rejestruje go i odbiera dziecko, które przeżywa strach ( stąd nagminne pytania” kiedy i czy mama po mnie przyjdzie).

 

Jak można ułatwić dziecku adaptację w przedszkolu?

Ułatwimy ją kształtując odpowiednie nawyki związane z samodzielnością i życiem w grupie społecznej ( rówieśniczej).

W procesie kształtowania dziecięcych  nawyków wiele zależy od dorosłych, od ich zachowań. Dziecko obserwuje i zachowuje się podobnie. 

 

Jakie nawyki kształtować u dzieci trzyletnich?  

Nawyk właściwego zachowania się przy stole –

- pomoc przy nakrywaniu do stołu,

- sprzątanie po posiłku,

- właściwe siedzenie na krześle przy stole i zajmowanie się tym, co trzeba-jedzeniem.

 

Bardzo ważne jest, żeby dziecko zrozumiało,  po co usiadło przy stole
i czego się od niego oczekuje,  także formy grzecznościowe: proszę , dziękuję, było smaczne  .

Złe nawyki tworzą się wówczas, gdy jedzenie mylone jest z zabawą lub kojarzone ze zmuszaniem.

Dziecko skutecznie uczy się dobrych manier gdy dorosły  w odpowiednim momencie podpowie mu co ma robić, nie skąpi pochwał, gdy dziecko dobrze się zachowuje, w nagrodę dostaje np. ulubioną potrawę

 

    Nawyk właściwego zachowania w ubikacji – są to dla dzieci trudne problemy. 

Każdej czynności związanej z korzystaniem z toalety należy uczyć osobno:
zdejmowanie bielizny, załatwienie się, wycieranie pupy, mycie i wycieranie rąk.

Dorosły musi podpowiadać, co kolejno trzeba robić a po wykonaniu tych czynności wyraźnie chwalić.

 

Nawyk samodzielnego rozbierania się i ubierania się – od stopnia opanowania tych czynności zależy samodzielność dziecka.

Bardzo niekorzystne jest wyręczanie dziecka, krytykowanie.

Dorosły musi wykazać się cierpliwością,

Przewidzieć czas, który będzie dziecku potrzebny na poradzenie sobie z ubraniem lub rozebraniem się, a także pomagać mu   z oznaczaniem przodu i tyłu ubrań, z dopasowywaniem butów do nóg ( prawy na prawą nogę lewy na lewą).

 

Nawyk dbałości o to aby rzeczy były na swoim miejscu  -   

W trzecim roku życia dziecko potrafi dostrzec ład w otoczeniu i cieszy się z tego, bałagan kojarzy mu się z niewygodą i kłopotami.

Trzylatek garnie się do pomagania i  trzeba z tego skorzystać, organizować wspólne sprzątanie, pokazywać dziecku co i jak trzeba robić, nie karcić i wstrzymywać się od ciągłego poprawiania.

 

Nawyk bezkonfliktowego  układania się do snu i radosnego budzenia się

Jak w wielu innych sytuacjach wiele zależy od dorosłych. 

Dobrze jest zadbać o ceremoniał zakończenia dnia, pożegnania się z domownikami, 

Pozwolić na dokończenie zabawy, pomóc przy myciu i przebieraniu się,  opowiedzieć bajkę na dobranoc, przytulić itp.

 

Nawyk poszanowania czyjegoś wysiłku , pomagania innym -  dotyczy to zwyczajnych spraw:

Trzeba wycierać buty, bo się nabrudzi i trzeba będzie myć podłogę, trzeba zamykać drzwi, nie można rozrzucać przedmiotów bo robi się bałagan.

Gdy dziecko stara się pomóc, trzeba to docenić: głośno opowiadać co dobrego zrobiło, jakie to jest ważne i potrzebne dla innych

 

Co pomaga w kształtowaniu nawyków?

                                           

• Okazywanie zadowolenia z każdego przejawu samodzielności dziecka.
• Unikanie nadmiernego krytycyzmu. Nadmierne korygowanie dziecięcych czynności powoduje, że dziecko kojarzy czynność, której ma się nauczyć z niezadowoleniem dorosłego i przykrymi doznaniami. Zamiast podejmować aktywność, próbować, będzie unikać wykonywania tego o co dorosły prosi. Przewidując przykrości będzie się bronić płaczem, złością, obrażaniem się. Nadmierny krytycyzm jest groźny bo zniechęca
   i uczy bezradności.
• Cierpliwość . Nie udało się raz, to nic, trzeba docenić wysiłek dziecka, dalej zachęcać, podtrzymywać w dążeniu ocelu tak długo aż dziecku uda się opanować to czego od niego oczekujemy.
• Systematyczność i konsekwencja - bez tego nie da się nauczyć dziecka czynności samoobsługowych, przekształcić je w nawyki. Nie należy zrażać się brakiem natychmiastowych sukcesów.

 

Najważniejsze, aby dziecko gromadziło osobiste doświadczenia i określało słowami ( tak jak potrafi) to, co dostrzega, co robi i co odczuwa.

 W tym wszystkim trzylatek potrzebuje obecności i wsparcia osoby dorosłej.

 

• Ważne są gesty dorosłego bo kierują dziecięcą  uwagę na to co istotne.
• Zbyt długie tłumaczenia, wyjaśnienia powodują, że dziecko przestaje słuchać.
• Ważne jest porozumiewanie się niewerbalne a więc: mimika, gesty
  i sposób wyrażania emocji, bo z takiego przekazu dziecko trzyletnie najwięcej korzysta.

 

 Ucząc się po prostu kopiuje zachowania dorosłego.

 

• Jeżeli dorosły jest radosny dziecko będzie reagować w taki sam sposób.
• Jeżeli dorosły pokazuje ze jest mu przyjemnie gdy wykonuje jakąś czynność, dziecko będzie
  z przyjemnością wypełniało różne zadania.
• Jeżeli dorosły będzie się cieszył
  z wykonanej do końca czynności, dziecko nie będzie skłonne do porzucania rozpoczętych zajęć.

 

• Ale uwaga- jeżeli dorosły krzyczy to i dziecko będzie krzyczało . Jeżeli zwraca się do dziecka podniesionym tonem, to ono tylko taką mowę będzie rozumiało. Gdy dorosły okazuje agresję to ono również będzie agresywne.

 

Już teraz  zachęcaj i motywuj dziecko do:

 

• Samodzielnego mycia rączek, buzi
• Samodzielnego ubierania się, zakładania tego co potrafi
• Zapinania guzików
• Podejmowania przez dziecko prób samodzielnego zjadania posiłków,

Umiejętność gryzienie pokarmów różnej konsystencji – mięsa, warzyw, owoców jest bardzo istotna dla rozwoju narządów mowy, dlatego należy zachęcać dzieci do gryzienia marchewki, jabłek , kalarepki.

• Korzystania z sedesu i używania papieru toaletowego; wycierania nosa w chusteczkę
• Malowania farbami, rysowania kredkami, lepienia z plasteliny
• Chodzenie jak najwięcej i nie używania wózka.

 

Ubieranie dziecka do przedszkola:

 

• Spodnie, spódniczki na gumkę, - nie za luźną ani nie za ciasną.
• Ubieranie na cebulkę, które zabezpieczają przed przegrzaniem lub zziębnięciem.
• Kapcie na bezpiecznej podeszwie, zakryte nie sznurowane, łatwe do założenia.
• Nakrycie głowy, także w okresie letnim,
• Buty wyjściowe łatwe do zakładania, zapinane najlepiej na rzepy, sznurowane (jeżeli dziecko sobie z tym radzi)
• Zapasowa bielizna i ubranie , chusteczki jednorazowe – do wykorzystanie wtedy gdy zachodzi tego potrzeba.

 

Właściwe ubieranie dziecka do przedszkola jest szczególnie ważne w kształtowaniu jego samodzielności. Wygodne ubranie , które można łatwo rozpiąć, ściągnąć ,czy podciągnąć ma korzystny wpływ na szybkość samodzielnych działań dziecka i poczucie osiągania sukcesu.

 

Dojrzałość do podjęcia roli przedszkolaka.

 

Kiedy dziecko jest dojrzałe do podjęcia roli przedszkolaka? Przedstawione poniżej aspekty rozwoju opisują sytuację optymalną dla dziecka:

 

• osiągnęło względną niezależność od rodzica/ opiekuna,
• zdobyło w dotychczasowych relacjach społecznych określony stopień „ ufnego przywiązania” , pozwalającego na rozstanie się
  z rodzicem, pozytywne poznawanie nowego otoczenia, okazywanie radości na powrót rodzica.
• potrafi rozeznać się w oczekiwaniach i postawach społeczeństwa co do sposobów wyrażania emocji i  afektów ( zasada okazywania emocji),
• rozumie i wykorzystuje  informacje o emocjach innych do regulowania własnego zachowania ( odniesienie społeczne),
• przejawia podstawowe zachowania prospołeczne: dzielenie się, współpraca i  pomaganie ( to zależy od środowiska, doświadczeń,  rozwoju umysłowego-  wraz z wiekiem tych zachowań jest coraz więcej ale zależność nie jest prosta),
• nie tylko rozpoznaje ale i potrafi wczuć się i przezywać emocje innych (empatia),
• ma pewną świadomość zasady co moje to także twoje   a nie tylko co moje to moje,
• rozwija się harmonijnie pod względem umysłowym ( szczególnie ważny jest rozwój mowy).

 

 

 

Zapraszamy również nasze nowe dzieci i nowych rodziców!